Geleefd worden, overleven of echt leven?
Wat had ik mooie plannen met ‘naar buiten treden’ zoals ik in mijn vorige blog schreef. Daar is de afgelopen maanden weinig van terechtgekomen. Rond maart kwam ik vrij onverwachts in intensieve (mantel)zorg voor mijn moeder terecht (naast dat mijn 2 oudste zonen uitvlogen). Inmiddels is de situatie gelukkig wat stabieler. Als ik zo terugkijk ben ik de afgelopen maanden in relatie tot mijn moeder weer sterk in oude patronen geschoten. Patronen die al zijn ontstaan toen ik een meisje van 10-11 jaar was. Op die leeftijd nam ik noodgedwongen taken op me die niet pasten bij mijn leeftijd. Rollen waren omgekeerd: ik zorgde meer voor mijn moeder dan andersom. Gelukkig nam dat later weer gezondere vormen aan. Dat letten op/zorgen voor anderen, aanvoelen en meebewegen, werd echter wel mijn tweede natuur. Ik ben natuurlijk niet voor niets psycholoog geworden 😊. Nu, in het heden, merkte ik dat ik weer doorschoot in zorg voor de ander. Met gemengde gevoelens. Want aan de ene kant vond ik het ook wel makkelijk: door de focus op de ander hoef ik niet zo stil te staan bij waar ik zelf behoefte aan heb, aan waar ik voor wil kiezen. Ik laat me een beetje leven en heb een goed excuus om bepaalde zaken onderaan mijn prioriteitenlijstje te laten belanden. Het zet me ook in mijn kracht: ik doe het best lekker als de nood aan de man is, op die stress kan ik goed gaan en het geeft voldoening iets te kunnen betekenen. Het is mij bekend van vroeger: doorpakken als het moet, maar toen vanuit een overlevingsmodus.
Er is wel een groot verschil als ik het verleden met het heden vergelijk. Ik handel nu bewust en zie ook mijn valkuilen. Een ander onderscheid is dat ik dit ook echt voor mijn moeder wil doen. Dat neemt niet weg dat ik wel alert moet blijven omdat ik zelfzorg anders snel ter zijde schuif. Dan ben ik er voor alles en iedereen: moeder, kinderen, partner, vrienden, onze dieren, etc. Waarbij verantwoordelijkheids- en ook schuldgevoelens mee kunnen gaan spelen in mijn wegcijferende houding. Dus kies ik ondanks wie en wat er allemaal iets van mij vraagt toch geregeld voor “me time” om te mediteren, paard te rijden, hard te lopen, buiten te zijn, me te verdiepen in dingen die ík belangrijk vind. Zoals mijn eigen praktijk. In dat licht geldt ook: ‘practice what you preace’. Als ik mijn cliënten wil ondersteunen om gezonde grenzen te leren stellen, wil ik graag een goed (maar niet perfect 😊) voorbeeld zijn.
Hoe goed zorg jij voor jezelf?
Zoals ze in het vliegtuig instrueren: altijd eerst het zuurstofmasker bij jezelf opzetten. Zo is het ook met gezonde zelfzorg. Als je goed voor jezelf zorgt, kun je er daarna beter voor een ander zijn. Het stellen van gezonde grenzen is dan ook van groot belang voor je eigen (veer)kracht.
En hoe zit het met ‘moeten’ versus ‘willen’? Wanneer kies je echt zelf en wanneer ben je vooral bezig om aan de (door jou ingevulde) verwachtingen van anderen te voldoen, is het vooral – zelfopgelegde- druk.
Soms valt er niet zoveel te kiezen en moet je (tijdelijk) door. Maar vaak zijn er echt meer keuzes dan je jezelf gunt. Veel van mijn cliënten die met een burn-out bij mij terechtkwamen, geven aan dat ze geleidelijk op een glijdende schaal terecht waren gekomen, waarbij ze steeds meer voorrang gaven aan wat allemaal moest in plaats aan wat ze zelf nodig hadden. Een neerwaartse spiraal resulterend in uitputting. Wat mogelijk niet zo ver had hoeven komen.
Denk er eens over na: in hoeverre word jij geleefd of is het zelfs overleven in plaats van dat jij zelf de regie hebt en je kiest voor leven? Is jouw balans zoals je die wenst? Mocht dat niet zo zijn, bedenk dan eens wat een eerste (kleine, realistische en concrete) stap is die je zou kunnen zetten naar een beter evenwicht. Wees lief voor jezelf en zet die stap deze week nog of misschien zelfs al vandaag! Je bent het meer dan waard!
